Секое утро кога ќе се разбудам, погледнувам во часовникот, се тегнам, се расонувам и се спуштам на колена бидејки не можам да одам сам, па така ползејќи се движам до тоалетот. Понатаму следува миење, облекување и спремање за да се тргне во Центарот за церебрална парализа. Секој работен ден мајка ми и татко ми ме носат и ме враќаат од таму со кола. Кога пристигнувам назад дома се одмарам, се дружам со мојата сестра Моника која има 15 години. Заедно гледаме филм, ручаме и потоа вежбам со мајка ми. Денот го привршувам со прошетката со велосипед кој е наменет за мене.

Не можам ниту еден ден без вработените во Центарот. Наде психологот ме советува како полесно да се справам со мојата состојба. Дефектолозите Влатко и Антоанета се грижат за креативниот дел: ликовни и музички работилници, пишување, како и работа на компјутер. Тука се и физиотерапевтот Александар, медицинската сестра Мимоза и логопедот Јасминка, кои се заслужни за успешноста во мојата борба со мојата дијагноза, за што бескрајно сум им благодарен.

Скалите каде што живеам ми се најголем проблем. Искачувањето и симнувањето секој ден без лифт е многу тешко. Направив и петта операција за да можам да направам некој чекор и да не ги мачам толку моите родители. Кога се спуштам надолу, се држам за рачки од гелендерот кој го имаме низ целата куќа. Многу бргу се заморувам и задишувам, ама упорно се качувам и слегувам.

Многу сум им благодарен на моите родители, кои се исклучително упорни и се ќе сторат за подобрување на моето здравје. Не секој родител сака да помогне и биде упорен, но ете јас ја имам таа среќа. Првите години кога се родив јас, мајка ми одеше на работа. Бидејќи често одевме на операции и бањи, заради мојата рехабилитација таа остана без работа. Затоа сега татко ми мора да работи за сите нас. Сепак, најмногу сум и благодарен на мојата баба Наде која ме сака и чува како нејзино дете; ми подготвува највкусна храна и со нејзе најчесто навечер возам трицикл, после физикалната терапија која секој ден ми ја прави мајка ми.

Саботата ми е најпосебна и најочекувана затоа што тогаш имам тренинг во балетското студио Еурека. Инклузивната група се состои од деца во количка Марија, Дени и Јована, прекрасните Марио и Стефан – момчиња со Даунов синдром и балерините Теа, Стефи, Еци, Ивана, Ања, Петра, Теа, Кики и Ева. Зад сите успеси стои нашиот тренер Катерина Јолакоска, која е и најзаслужна за сето ова да го постигнеме.

Многу сакам да пеам и често имам хуманитарни настапи со физиотерапевтот кој свири на гитара. Пееме секојдневно и во Центарот, а и кога не носат на излет. Кога има настан, некој роденден или забава, јас со задоволство одам и се радувам на секоја дружба. Најсреќен сум кога се дружам со другарчињата од Центарот и од Еурека. Ме растажува состојбата на моите врсници кои се како мене во колички оти нашите родители многу се мачат носејќи не на раце. Исто така, многу сум тажен кога ќе се откаже пробата во Еурека.
Мојата најголема желба е да одам сам, но и моите другарчиња да можат се движат барем со помош. Сакам да живеам во општество каде сите луѓе ќе бидат еднакви, ќе нема различни и ќе си помагаат едни со други. Сакам да се отворат центри и базени за нас лицата со попреченост. Многу сум среќен што сум секогаш опкружен со пријатели на моите родители и другарчиња кои многу ме сакаат и помагаат во животот. А, најсреќен сум кога пеам во придружба на гитаристот Александар и физиотерапевтот Зочко кој исто прекрасно свири на гитара, бидејќи тие мигови се бесценети.

За авторот

Мики Стојановски има 20 години и е од Скопје. Основно образование завршил во специјална паралелка на училиштето „Димитар Македонски“. Иако има целебрална парализа и е во количка, тој се бори до последен здив. Многу го сака животот, пријателите и родителите.